Îles de la Madeleine
De herfstkleuren van Woody Point lieten we achter ons op naar Îles de la Madeleine wat zin de St Lawrence Bay ligt. Vroeger verdiende men vooral aan de visvangst maar tegenwoordig is toerisme de grootste bron van inkomsten. Het was erg onzeker of we hier konden aanmeren. Het was behoorlijk ruig weer en er was geen kade waar we konden aanmeren dus het aan land gaan moest met de zodiacs. Voor de kust zocht de kapitein een plek waar we uit de wind redelijk beschut de zodiacs in konden. Het zou hoe dan ook een natte wilde rit worden was ons toegezegd. Het was een korte rit maar door de wilde zee nam die flink wat tijd in beslag. Een deel van de medegasten kon dit niet echt waarderen. Wij hadden er lol in. Dit is waarom je op een expeditiecruise gaat. Het was bewolkt, waaide en er kwam wat regen naar beneden. Met de golven er bij waren we blij met onze waterdichte kleding. Het was alleen wel behoorlijk warm in die lagen kleding. Buiten was het rond de 13 graden en dan zijn al die lagen best wat veel. Maar we haalden het droog.
Op deze bestemming hadden we een fietstour geboekt via de rederij. Op e-bikes. 25 km zouden we gaan doen. Amerikanen en fietsen is een bijzonder iets en dan een e-bike met versnellingen en ook nog een knopje voor meer of minder ondersteuning was voor sommige mensen een hele opgave. Het tempo lag zeer laag. Na het eerste stukje van 2 kilometer was er al een stop. Het was zeker een mooi uitzichtpunt, maar wij waren net een beetje in beweging zeg maar. De grootste uitdaging moest nog komen voor de groep: een kleine helling op over een onverhard pad. Wij fietsten achteraan en zagen al de eerste mensen naar boven lopen. Het was blijkbaar te moeilijk. Vergeet ik helemaal te zeggen: de fietsen hadden ook een knop voor ondersteuning zonder te trappen, net als bij een (illegale) fatbike. Dus fietsen hoefde je helemaal niet als je daar geen zin in had. Tijdens de tocht stopten we op een aantal plekken en het is hier zeker mooi, maar om in 3,5 uur maar 25 kilometer te fietsen…?! Het had wat pittiger gemogen zeg maar.
Sable Island
Voor de kust van Nova Scotia ligt Sable Island. Niet heel veel meer dan een aantal kilometers in lengte en hooguit een 100 meter in de breedte. Hier werd al een paar dagen over gezegd dat we vermoedelijk niet aan land konden. Ook hier geen steigers en de enige mogelijkheid om aan land te komen was via het strand en de branding. En juist die branding was te pittig en de golven te hoog. De bestemming viel af. Balen want we waren hier ruim een dag naar onderweg en moesten ook weer een dag terug naar het vaste land. Vanaf het balkon leek het ook niet heel veel meer dan de duinen zoals we die in Nederland wonen en van de paarden op het strand konden we ook niet heel erg blij worden. Al met al was het best wel een baal moment. De kapitein besloot de komende uren rustig langs het eiland te varen om ze heel veel te kunnen zien. Ons boeide het niet heel erg en na de lunch gingen we naar de suite terug. Beetje TV kijken, boekje lezen en in de heerlijke zon zitten op het balkon. Terwijl we daar zaten hoorden we meer en meer gejoel en geschreeuw buiten. Wat bleek: aan onze zijde van het schip waren er heel veel walvissen. Hoe tof! De walvissen, en later ook dolfijnen bleven een paar uur in de directe omgeving. De dag was ineens helemaal goed. Wat een geweldige ervaring om mee te maken. Langzaam aan lieten we Sable Island en de walvissen achter ons. Op naar de laatste bestemming van deze reis.
Biertje?
De laatste stop alweer. We zijn bijna drie weken onderweg en wat is het weer snel gegaan. Zaten we eerst naar aan het bier in Ierland, gaan we nu een brierproeverij doen in Yarmouth. Het verschil tussen eb en vloed is hier groot. Zo groot dat het schip niet heel dicht bij de kade kan komen. Het is een prachtige dag en de zodiacs brengen ons in twintig minuten van het schip naar de kade. Aangekomen streept de politieman op een lijst af wie er aan land gaan. Toch iets van grenscontrole lijkt het. We zijn (gelukkig) met een klein clubje die deze tour doen. Niet ver van de kade staat een busje klaar die ons naar de eerste brouwerij brengt. Wat zal het zijn: 200 meter verderop. Blijft natuurlijk iets wat op Amerikanen is toegespitst. We zitten heel erg aan het einde van het seizoen en we hebben de bierbrouwerij voor ons zelf. Zes kleine biertjes staan zo voor ons klaar en hele verhalen over de oorsprong en ook de naam. Hebben we het onthouden: nee. Was het leuk en gezellig: ja. Dit was proeverij één en de bus stond weer klaar. Door het binnenland, leek onze gids leuker dan over de doorgaande weg, kwamen we bij de tweede locatie. Hier was het voordeel dat er een buitenterras was. We hadden er geen rekening mee gehouden deze reis dat het weer zo lekker kon zijn. Met het biertje er bij echt genieten. Als snack kregen we haar een lokale versie van poutine. Friet met in dit geval een pittige saus, kaas en nog wat kruiden er over. Erg lekker. De tour eindigde hier en de bus bracht ons terug naar de kade. We hadden nog ruimschoots tijd over en naast de kade zit de oudste brouwerij van het eiland. Nog een biertje? Ach ja waarom ook niet en ook de poutine hier smaakte prima. De rit terug naar het schip was wat hobbeliger. De wind was komen opsteken. Erg? Nee hoor, met de zon die al aan het zakken was prima.
Helaas terug naar huis
Naar Yarmouth vaarden we nog een volle dag om in New York aan te komen. Tegen 09.30 uur stonden we daar op de kade en werden we naar JFK gebracht. Was wel een lange dag want we vlogen aan het begin van de avond. Wel balen alleen de tijd is ook weer net te kort om iets ter plaatse te kunnen doen. De lounge van Virgin Atlantic was erg comfortabel. Gewoon a la carte kunnen bestellen op je mobiel. Ideaal. De vlucht is kort, je bent er ook zo. Auto halen en terug naar huis. Normaal zouden we zeggen: de wasmachine aan, maar de kleding zat al schoon in de koffer. Aan boord alles laten wassen. Toch wel fijn die luxe. Snel weer een keer?
