Verkennen van Tasiilaq en Skjoldungen

Vanuit Reykjavik vertrek de Silver Endeavour naar de oostkust van Groenland. Dit deel van IJsland hebben we vorig jaar niet bezocht. Wat je aan de oostkust veel meer hebt dan aan de westkust zijn ijsbergen in de de zee. Deze komen van de noordpool en drijven via de stromingen van de oostkust via het zuidelijke puntje naar de westkust. Tijdens onze oversteek vanuit IJsland zagen we op de zeedag de eerst ijsbergen voorbij drijven. De eerst zeedag stond met name in het teken van diverse briefings. Een expeditiecruise is een heel ander iets dan een normale cruise. Je kunt het eigenlijk niet vergelijken. Onderdeel van een expeditiecruise zijn de verplichte briefings. Deze hadden wat ons betreft wat later mogen beginnen maar we moeten er heen en om 09.30 uur was de eerste. Die ging met name over wat we kunnen verwachten, hoe om te gaan met de natuur, hoe om te gaan met mogelijke ijsberen en hoe in de zodiac te komen want dat is tijdens een expeditiecruise je belangrijkste vervoersmiddel van en naar land. Voor de gasten die ook willen kayakken is er een aanvullende briefing. Tussen deze twee sessies door was er het moment dat ze je kleiding en schoenen checken op sporen en zaden want ze willen er alles aan doen om ziektes of inheemse planten aan land te brengen. Erg goed!

Hike in het uitgestrekte achterland van Tasiilaq

Die eerste dag vloog om, en na een prima nachtrust komen we aan in Tasiilaq. Dit dorp, gesticht in 1894 door de Deense ontdekkingsreiziger Gustav Holm, ligt op het eiland Ammassalik in Oost-Groenland en is de grootste plaats in de regio met ongeveer 2.000 inwoners. Tasiilaq speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van Oost-Groenland, dat tot het einde van de 19e eeuw nauwelijks contact had met de buitenwereld. Ondanks de afgelegen ligging vind je hier supermarkten, scholen, kerken en een sporthal.

We kregen het advies om niets in de supermarkt te kopen, omdat de prijzen hoog zijn en de voorraad beperkt is door slechts zes jaarlijkse leveringen. Er werden veel activiteiten voor ons georganiseerd: van dansvoorstellingen tot musea en kerken. Wij gingen mee op een hike door het binnenland, begeleid door twee gewapende berenwachters. Het pad leidde langs prachtige meren, spiegelglad door het kalme weer. Wat een schoonheid! De wandeling was voor sommige medegasten wat aan de pittige kant maar wat een paar maal was gezegd: we kunnen niet terug, je moet door. Ongeveer halverwege kwam er een kleine uitdaging: de rivier die we moesten kruisen was wat voller qua water dan verwacht. Uiteindelijke lukt het iedereen om over te steken. Het tempo zat er goed in en toen we acht kilometer later terugkwamen bij het schip waren we ook zelf best moe. We besloten niet langer in het dorp te blijven en terug te gaan naar het schip. We vertrokken best op tijd want de afstand naar Skjoldungen was nog best ver.

Prachtige vaart door het Skjoldungen Fjord

Na een rustig ontbijt gingen we naar de zodiacs, op weg naar Skjoldungen, een verlaten nederzetting in het gelijknamige fjord. Skjoldungen werd eeuwenlang bewoond door de Inuit, maar werd in de jaren 1960 verlaten toen de Deense regering de bewoners dwong te verhuizen naar grotere nederzettingen. Daarnaast was het voor de Denen te duur om dit afgelegen dorp nog langer te kunnen onderhouden. Elke dag mag een andere groep als eerste van boord, waarbij zes groepen worden afgewisseld om de drukte te spreiden en iedereen een eerlijke kans te geven. We zouden zowel de nederzetting verkennen als door het fjord varen, afhankelijk van het weer.

Het weer is prachtig en de tocht met de zodiac is schitterend. De huizen, of wat er van over is, vallen nauwelijks op en verdwijnen in het landschap van rotsen. Ooit waren ze geschilderd in de typische kleuren van Groenland: geel, blauw, rood en groen. Deze kleuren hadden oorspronkelijk een functie: rood voor commerciële gebouwen, blauw voor vissers, geel voor ziekenhuizen en groen vaak voor telecommunicatie. Nu zijn de huizen echter vervaagd en verloren hun kleur door de tijd. Terwijl we foto’s maken zien we iets verderop een baardrob. Het liet zich af en toe zien maar was toen toch echt weer weg. Wat we hoorden van onze gids is dit het favoriete gerecht van de ijsbeer. IJsberen zullen we trouwens niet veel gaan zien. De wetgeving in Groenland en straks ook Spitsbergen is heel strikt: zodra er ijsberen zijn moet je als mens weg. 500 meter is de minimale afstand.

Toen iedereen aan boord was begon de toch door het fjord en wat was dat adembenemend. Totaal zijn we zes uur aan het varen geweest. Negen van de tien keer kunnen ze deze route niet varen: mist, teveel ijs, wind en zo nog veel redenen waarom het niet kan. Wij hadden niets van dit. De blauwe luchten, het kraken van de gletsjers. Alles bij elkaar echt prachtig. We zijn nu voor de tweede maal op Groenland maar dit is zo geen straf.