Vanuit het noorden kwamen we aan in Ubud. Qua planning hebben we best lang voor deze locatie gekozen. Dit was om verschillende redenen. Ubud is het culturele hart van het eiland en in de directe omgeving is er veel te doen. Je bent niet telkens uren kwijt om ergens te komen. Ook is er in Ubud zelf veel keuze uit restaurants en is het prijspeil voor zowel overnachten als eten/drinken lager dan in de bekende badplaatsen in het zuiden.
Onze beste vriend komt in de laatste dagen van ons verblijf in Ubud aan. We hebben dus nog paar dagen met z’n tweeën. Wel raar besef is dat ook hoor. Bijna negen maanden op pad, het einde komt in zicht en sowieso dus het deel dat we samen hebben gedaan is met een paar dagen klaar. Tijd gaat zo snel. Chris heeft in de tussentijd een nieuwe baan per 1 januari, bij Robbert lopen de eerste gesprekken voor ZZP opdrachten en ook de periode met voor Chris moeilijke dagen is aangebroken. Veel gevoel en emoties die zo samenkomen in die laatste weken. Belangrijkst wat we blijven doen: genieten. Leven is te kort om dat niet te doen.
Leuk is hoe we via Instagram en dit blog ook tips van een hoop mensen krijgen en zo ook voor Ubud. We kregen de tip om te gaan lunchen bij Warung Sweet Orange. We zagen dat dit te lopen was vanuit het centrum en we hebben ook echt wat beweging nodig. We zijn te inactief geweest. In Ubud begonnen we met een bezoek aan Ubud Palace. Heel eerlijk hebben we ons niet verdiept in wat dit is, maar voor ons was het een best ok tempel maar we hebben mooiere gezien. In de drukke winkelstraat een koud drankje genomen en lekker mensen gekeken. Toen moesten we dus gaan wandelen van ons zelf. Een kleine drie kilometer waarvan het laatste stuk door rijstvelden want dit restaurant ligt niet aan een weg waar auto’s kunnen komen. Het eerste stuk was langs heel veel souvenirwinkeltjes. Eerst zeg je nog netjes nee als de verkopers tegen je gaan praten, maar daar stop je na 200 meter ook wel mee. Gelukkig ging het pad, na een flink steil stuk over in een heel smal pad en inderdaad door de rijstvelden. Ja, dit is Bali waarvoor je komt. Dit beeld wil je. De lunchlocatie was echt een leuke tip! Prima kaart met mix van Indonesische en westerse gerechten en dat alles met uitzicht op de rijstakkers.
Op Google Maps hadden we gezien dat er een wandel/fietspad naar het noorden ging, niet de kant waar we vandaan kwamen. Na een twee kilometer zouden we dan weer huizen tegenkomen waar we een taxi konden nemen. Super leuk plan en we begonnen vrolijk aan de wandeling. Na een 1500 meter was het pad ineens weg. Wat er wel was was een betonnen bak mat 30 centimeter brede rand aan beide zijdes. Deze bakken geleiden het water door de akkers. Nog niets aan de hand, dan maar iets minder snel lopen maar we gaan door. In de vertre zagen we de eerste huizen tussen de bomen staan. Daar zal dus de parking zijn alleen nu kwam er toch wel een pittig stuk. Nog steeds diezelfde 30 centimeter brede rand alleen nu aan één zijde een flink die dal, door alle bomen konden we niet zijn hoe diep maar we zagen wel dat we op de boomtoppen keken. Wat te doen, omkeren en bijna twee kilometer teruglopen. Chris was snel het muurtje over maar Robbert had er geen fijn gevoel bij. Chris mocht dus weer terug de richel over en daar begon de wandeling terug. Eerst twee kilometer naar het restaurant en toen vanaf daar twee kilometer naar de dichtstbijzijnde weg. Taxi was snel gevonden alleen veels te duur. We steunen graag lokale ondernemers maar als een normale taxi 150.000 roepies vraagt (€10 euro) en via Grab het 35.000 roepies is (€ 2) dan is de keuze toch makkelijk.
